เพลินใจในรอยเปลี่ยน

คำเตือน: นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานที่สร้างจากจินตนาการของผู้เขียน มิได้มีเจตนาลบหลู่ ดูหมิ่น บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์ใด ๆ ในประวัติศาสตร์อย่างเฉพาะเจาะจง แม้เนื้อหาบางส่วนอาจอิงประวัติศาสตร์เพื่อเพิ่มอรรถรส แต่ไม่ได้มีเจตนาบิดเบือนข้อเท็จจริงหรือสร้างความแตกแยกใด ๆ ตัวละครในเรื่องเป็นการสมมติขึ้นเพื่อสื่อถึงมุมมองเล็ก ๆ ของสังคมในช่วงเวลานั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

“พี่จงเจริญ! เจ้าอย่าปล่อยมือนะ ข้ากลัวตกน้ำ!” เสียงใส ๆ ของหญิงมาลัยในวัยเด็กยังคงดังก้องในความทรงจำ เขาจับมือเธอไว้มั่น แล้วหัวเราะเสียงดังพลางปลอบเธอ

"กระผมไม่ปล่อยดอก คุณหญิง! กระผมจะอยู่ข้างท่านเสมอ!"

หญิงมาลัยในวัยนั้นยิ้มกว้าง เธอมีดวงตาใสแจ๋วที่เต็มไปด้วยความสุขและไร้ความกังวลใด ๆ เธอจ้องมองจงเจริญด้วยความเชื่อมั่น แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแสนซุกซน “พี่จงเจริญ เจ้าก็พูดอย่างนี้ทุกที คราวก่อนเจ้าก็ปล่อยข้า จนข้าต้องวิ่งตามเกือบจะล้มเสียด้วยซ้ำ!”

จงเจริญหัวเราะ "ครั้งนั้นกระผมไม่ทันระวังดอก คุณหญิง ไม่เหมือนตอนนี้ คราวนี้กระผมจะไม่ปล่อยเด็ดขาด!"

หญิงมาลัยหัวเราะตามและพูดต่ออย่างร่าเริง “ดีล่ะ ถ้าพี่ทำได้ ข้าจะให้รางวัลพี่เอง”

"รางวัลหรือขอรับ? " จงเจริญถามด้วยความสงสัย แววตาเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แม้ว่าเขาจะรู้ว่าคำพูดของหญิงมาลัยอาจเป็นเพียงการเล่นสนุก แต่ในหัวใจของเขา ความใฝ่ฝันที่จะได้รางวัลจากเธอก็ทำให้เขามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

หญิงมาลัยยิ้มราวกับนึกถึงแผนการบางอย่างในใจ ก่อนจะกวักมือเรียกจงเจริญให้ก้มตัวลงไปใกล้ ๆ เธอ “ข้าจะบอกความลับกับพี่...แต่ห้ามไปบอกใครนะ!”

"กระผมจะไม่บอกใครดอก คุณหญิง" จงเจริญกล่าวพร้อมพยักหน้าอย่างจริงจัง

หญิงมาลัยกระซิบเบา ๆ “ความลับคือ...ถ้าพี่ทำให้ข้ารู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่เราเล่นด้วยกัน ข้าจะบอกคุณพ่อให้ยกโทษให้พี่เวลาที่พี่ทำผิด!”